Emilia Zimnicka

emilia-zimnickaEmilia Zimnicka - urodziła się 27 stycznia 1938 roku we wsi Zamoście koło Pajęczna. Szkołę średnią ukończyła w Liceum Ogólnokształcącym w Pajęcznie 1956 r. Następnie, po ukończeniu Studium Nauczycielskiego i kursów pedagogicznych została skierowana na Ziemie Odzyskane w ramach tzw. nakazu pracy. Osiedliła się w Izbicy w gminie Główczyce, gdzie mieszka do dziś.

Wiersze pisze od dzieciństwa. Jej późniejsze, dojrzałe prace były drukowane w prasie, szczególnie wiejskiej jak "Zielony Sztandar", "Gromada-Rolnik Polski", "Pielgrzym". Od 2001 roku należy do grupy poetów Wtorkowe Spotkania Poetyckie, uczestniczy też w uroczystościach gminnych, a także konkursach recytatorskich w Dębnicy Kaszubskiej, spotkaniach poetyckich w Damnicy.

Brała udział w wielu konkursach poetyckich (w tym także w Ogólnopolskim Konkursie Poetyckim w Szczecinie), wielokrotnie była także wyróżniana za swoją twórczość (trzykrotnie w Konkursie Poezji Maryjnej w Kościerzynie, Wicemistrzyni Polski w poezji w kategorii Szukamy Talentów Wsi (2009)). Jej wiersze były publikowane w antologiach "Wiejscy poeci", "Motyle i anioły" oraz "Chabry w pszenicznym łanie".


Ukazało się dotąd sześć tomików wierszy Emilii Zimnickiej:

"I obejmę jabłoń w sadzie" w 2005r.
"Szmaragdowe oko świata" w 2007r.
"Ścieżki życia" w 2011r.
"Wiatr od morza ma kolor białych wydm" w 2011r.
"Na ostatniej drodze" w 2017r.
"Błękit nieba nade mną wyzłacany słońcem" w 2019r.

 


Na specjalną prośbę autorki publikujemy wiersz Pani Emilii pochodzący z tomika "Ścieżki życia"


Moja nadjeziorna ziemia

Mieszkam nad jeziorem Łebsko
kocham i podziwiam jego wody, ich
zmienną barwę, zależną od pory roku
I pogody. Wiatr z północy wieje,
przynosząc rozgłośny huk fal znad
wydm, tu zwanych "białymi górami".
W śpiewie wiatru i tym szumie jest powiew
odwiecznej ludzkiej tęsknoty, za czymś
cudnym, a nieosiągalnym. Wieje wiatr
jesienny, chylą się ku ziemi ciemnozielone
zagony trzcin. Wśród nich wyrastają kępy olch
i pagórki w których mają loże lisy,
Postrach miejscowych kur. Gdzieś z wody
pokrzykują mewy, tęsknie zawodzą
żurawie i odlatujące dzikie gęsi. Ziemio moja,
pomorska, jakaś ty piękna. Żywisz nas i jesteś
naszą matką.
Przytuleni do tych lasów i trzcin, żyjemy
trochę pierwotnie mimo talerzy anten
telewizyjnych
na domach i nowoczesnych samochodów na
podwórkach.
Ziemio moja, trwasz w nas spóźnioną
listopadową
stokrotką, wielkim jaworem i dębem,
ożywasz gronami
purpurowej jarzębiny. Serce tej ziemi bije
w dostojnym nurcie Łeby, śródleśnym źródełku
i Człowieku pracowitym i upartym.
Żurawiowe dróżki kroplami czerwonych
jagód pełzną w głąb bagien
odsłaniając ich dziką urodę i tajemnicę.

Wirtualne muzeum-m

BIP


bannery maczuga 2023 02

Rajd "Maczuga Stolema" zaliczany jest do Pucharu Polski w Pieszych Maratonach na Orientację!

logoPMnO

 

Amicus-big

mak plus2

MATv Glow male

NEWSLETTER

Otrzymuj informacje e-mail o najnowszych wydarzeniach w GOK-u
Free business joomla templates